Er is veel discussie over diversiteit, integratie, identiteit. Wat is diversiteit? Wat is integratie? Wat is identiteit – en is er slechts 1 enkele Nederlandse identiteit? Wat moet van welke kant komen? Gedurende 2020 gaat DeLinkerWang dit onderwerp nader bestuderen en aankaarten, met name vanuit onze invalshoek van religieus-/ levenbeschouwelijke kijk op de politiek en maatschappij. Op deze pagina zullen we gedachten, nuttige links en bronnen delen.
Wat gedachten over diversiteit (met dank/ input van onder andere Pieter):
Diversiteit
Als mensen hun negatieve reacties uiten over diversiteit, denk ik vaak: waar zijn ze bang voor? En vooral: welke andere optie blijft dan open?
Homogeniteit, uniformiteit?
Als ik daar aan denk, begint het me echt te benauwen. Mensen zullen echt niet allemaal precies eender zijn, denken en voelen zoals ik. Hoogstwaarschijnlijk moet ik me dan aanpassen aan een norm die van boven opgelegd wordt. En die een geringe bandbreedte heeft.
Dan komen voor mij de beelden boven van de dictatuur in Spanje en Portugal, en van het communistische systeem in Hongarije en Roemenië. Waar de mensen precies wisten hoe ze zich buiten de deur moesten gedragen en wat ze konden zeggen en vooral wat niet. Schoolmeesters die in de geschiedenisles het ene zeiden en thuis tegen de kinderen vertelden dat het toch anders was gegaan. Als kinderen in Spanje ’s zondags niet naar de kerk gingen, dan kregen ze ’s maandags op school straf.
Hoe groter de uniformiteit, hoe meer een kleine afwijking opvalt en uit de toon valt. En mensen daar dus op aangesproken worden.
Voor de heersers is uniformiteit ontzaglijk makkelijk. Zij hoeven maar een mens te kennen, en dan kennen ze ze allemaal. En hoeven ze verder nergens rekening mee te houden.
Mensen zoeken de bescherming van een sterke groep. De vraag is in hoeverre de onderlinge binding bepaald wordt door homogeniteit en uniformiteit. Juist doordat je niets van jezelf kunt laten zien, is de binding veel zwakker. Het onderling vertrouwen blijft dan juist beperkt tot een hele kleine groep vrienden en familieleden.
De ander mocht er eens achter komen, dat je toch niet helemaal bent zoals je je voordoet, en zoals iedereen geacht wordt te zijn.
Diversiteit dwingt je om je vanzelfsprekendheden ter discussie te stellen, met vallen en opstaan.
- Als je voor een groep gasten de tafel gedekt hebt, en je blijkt toch voor enkele personen het bestek verkeerd om gelegd te hebben.
- Dolgelukkig te zijn met de geboorte van een kind, en dan erachter komen dat je iemand tegenover je hebt, die een kind verloren heeft, of geen kinderen kan krijgen.
Diversiteit kan schuren, het is niet altijd even makkelijk. Je moet scherp en alert blijven, en snel kunnen schakelen, als blijkt dat de ander toch anders is dan je denkt.
In een homogene groep, zijn je vooroordelen over anderen altijd juist. In een diverse groep blijft het een gok, een eerste schatting en moet je telkens je ideeën en je oordeel over de ander bijstellen.
Als je gaat voor homogeniteit, blijft je – vrijwillig of gedwongen – binnen je groep. En is het onze groep tegen en ten koste van de andere groep.
Terwijl de verwevenheden tussen mensengroepen al eeuwenlang veel groter is dan we beseffen. Dat alles wat wij doen, gedaan wordt dankzij inbreng van buiten.
De overeenkomsten ook talrijker en belangrijker zijn dan de verschillen. In feite vormen we al eeuwenlang als mensheid een groep. En zijn er alleen subgroepen te onderscheiden, die moeten oppassen om te vervallen in het zero-sum idee. Als wij ons willen verbeteren, dan kan dat uitsluitend ten koste van anderen. En als anderen vooruitgang boeken, is dat ten koste gegaan van ons.
En als we het dan wel proactief over inclusiviteit hebben … is praten dan voldoende, of betreft het ook meer practief bij planning van bv bijeenkomsten rekening houden met dag van de week etc?
Wat zijn de links (overlappen, of juist niet) tussen de termen? Hebben ze wellicht zelfde ‘oorzaak’?
“In het voorjaar zal het kabinet met een wetsvoorstel komen waarin Nederlandse beursgenoteerde bedrijven verplicht worden tot een vertegenwoordiging van mannen en vrouwen van ten minste 30% in de Raad van Commissarissen. Een nieuwe benoeming die niet bijdraagt aan het halen van de 30% wordt nietig verklaard. Voor de andere grote Nederlandse bedrijven, zo’n 5000 in totaal, geldt dat ze met passende en ambitieuze streefcijfers moeten komen voor de top en subtop van het bedrijf. De bedrijven moeten een plan maken hoe ze de streefcijfers gaan halen en transparant zijn over de resultaten. Ook voor de (semi-) publieke sector vindt het kabinet het van belang dat de top divers is samengesteld. Daarom komt het kabinet met een vergelijkbare regeling voor de (semi-) publieke sector als voor de bedrijven.” – maakt dit hier deel van uit? Is het een gelegenheid om wijdere (gebrek aan) diversiteit aan de kaak te stellen (titel van persbericht is “Kabinet aan de slag met diversiteit in de top”)?
Links:
Cinan Çankaya: “er is op een gegeven ogenblik een draai gemaakt van socio-economische focus naar culturele focus”
Halsema: “ik wil niet praten over inclusie, diversiteit, want dat gaat om een uitnodiging mee te doen. Het gaat mij om gedeeld eigenaarschap.”
https://portal.eo.nl/programmas/tv/het-vermoeden/gemist/2019/06/02-anmar-hayali
https://www.nieuwwij.nl/media/video-nieuw-wij-en-superdiversiteit-deel-1-drieluik-over-nieuw-wij/
https://decorrespondent.nl/10964/diversiteit-is-geen-wedstrijd/5468009036952-9bc1a7e8
https://www.nrc.nl/nieuws/2020/03/10/hou-toezicht-op-de-emancipatie-a3993273#/handelsblad/2020/03/11/%23118 [voor abonnees]